Erika:

Het er no öppis gseit, bevor, dass er gstorben isch? Mängisch bliben eim doch di letschte Wort so fescht.

Lisbeth:

Är het scho no chli gredt. Dass er müed sig, dass er Luscht uf nes Rivella heig, dass i ds Fänschter söu ufmache, dass er mi gärn heig, dass er mer immer gärn heig d Hang ggä, wöu nim miner Häng gäng heige gfaue, luter söttigi Sache. Aber nid unbedingt e so ne Satz, wo me chönnt iirahme, so ne letschti, grossi Ussag für d Nachwäut. Das ender nid. Ender ganz normaus Züg.